NC - CHARPTER 07 [15+]
นักเรียนในโรงเรียนเข้าแถวหน้าเสาธงกันอย่างมีระเบียบ โดยปกติแล้วจะมีคุณครูยืนคุมอยู่ข้างหลังแถว แต่วันนี้ทุกคนมีนัดประชุมด่วนจึงไม่มีครูท่านไหนมาคุมแถวเลยสักคน แต่ถึงกระนั้นเด็กนักเรียนก็ยังคงยืนเข้าแถวด้วยความมีระเบียบ เนื่องจากโรงเรียนนี้คือโรงเรียนอันดับหนึ่ง ที่ถูกยกย่องมาตั้งแต่ยุคเก่าแก่แล้ว...
แบมแบมที่ยืนอยู่ข้างหลังแถวสุดของห้องตัวเองขมวดคิ้วงงๆเมื่อเห็นว่าวันนี้แถวห้องตัวเองมันยาวผิดปกติ พอชะเง้อดูก็พบว่ามีห้องอื่นประมาณ10คนมาเข้าแถวด้วย ซึ่งถ้าเขาจำไม่ผิดคงเป็นเพราะคนในห้องนั้นเกินครึ่งไปแข่งชิงถ้วยรางวัลอะไรสักอย่าง ซึ่งคงมีคนบอกให้อีกสิบคนที่เหลือที่ไม่ได้ไปแข่งมาอยู่รวมกับแถวห้องเขาสินะ
ข้างหน้าเขาคือยองแจที่กำลังตั้งใจกับการร้องเพลงเคารพธงชาติซะเหลือเกิน..
ส่วนเขาก็ไม่ค่อยตั้งใจเคารพธงชาติเหมือนคนอื่นเท่าไหร่นัก ปากร้องไปแต่สายตาสอดส่ายไปรอบข้าง เพราะเขาอยู่ด้านหลังสุดและไม่มีครูเฝ้า แถมแถวนี้ยังไม่มีกล้องวงจรปิดอีกด้วย
ใครเขาจะติดกล้องไว้ที่ต้นไม้กัน ข้างหลังเขามันก็ต้นไม้ทังนั้นอ่ะ -*-
แบมแบมสังเกตุเห็นมาร์คที่กำลังเดินตรวจหน้าแถว ก่อนจะเดินอ้อมมาด้านหลังแถวด้วย
ร่างเล็กรีบก้มหัวมุดๆแทบจะกลืนไปกับร่างของยองแจ
"ย่าห์ เอาหัวนายออกไปเลย ผอ.เขาประกาศอยู่นายเห็นไหมเนี่ย" ยองแจกระซิบเสียงเฉียบ จนแบมแบมต้องเบ้หน้าแล้วกลับมายืนตรงเหมือนเดิม
ถึงยังไงพี่มาร์คก็คงเห็นเขาอยู่ดี เล่นไปทำไฮไลท์สีผมใหม่ซะเด่นขนาดนี้
มาร์คที่เห็นแบมแบมก็นึกแกล้ง เดินตรงไปหาคนตัวเล็กทันที แล้วทำเป็นเข้าแถวอยู่ด้านหลังของแบมแบมอีกทีเพื่อวางแผนแกล้งอีกคน
แบมแบมกลืนนํ้าลายลงคอ เหตุการณ์เมื่อวานผุดขึ้นมาในความคิดของเขาซํ้าๆ
คราวนี้จะแกล้งอะไรแบมอีก?
มาร์คก้าวขึ้นมาข้างหน้าแล้วยื่นมือสอดแขนเรียวเข้าไปโอบเอวแบมแบมอย่างอ่อนโยน จนคนตัวเล็กที่ยังไม่ได้ตั้งตัวเกือบร้องออกมา แต่ถูกมือหนาปิดปากไว้ก่อน
"เขาสงบนิ่งกันอยู่ นายไม่เห็นเหรอ?"
แบมแบมหันไม่มองรอบข้างและพบว่านอกจากทั้งสนามจะเงียบกริบไร้ซึ่งเสียงใดๆ ทุกคนยังเอามือซ้อนกันเป็นระเบียบแล้วก้มหน้าลงเพื่อระลึกถึงคุณชาติ
"อย่าส่งเสียงดังนะ ไม่งั้นคนจะหันมาหมด"
แบมแบมพยักหน้าทั้งใบหน้าแดงซ่าน มาร์คเอามือลงมาโอบเอวอีกคนไว้เหมือนเดิม
"อ๊ะ!" แบมแบมร้องเมื่อมือหนาค่อยๆเลื้อยลงไปตรงเป้ากางเกงของตน แล้วก้มลงกระซิบเสียงแผ่ว
"อยู่นิ่งๆ ห้ามส่งเสียง แล้วฉันจะทำให้นายมีความสุข"
"พี่มาร์ค...จะทำอะไร?" แบมแบมออกแรงขัดขืนอีกคนเล็กน้อย เพราะถ้าหากเขาทำอะไรปุปปับหล่ะก็ ขืนมีคนหันมาเห็นคงจะซวย
มาร์คไม่พูดอะไรอีก รูดซิปกางเกงนักเรียนของอีกคนลงแล้วล้วงมือเข้าไปในเนื้อผ้า
"อ๊าา พะพี่มาร์ค" แบมแบมครางออกมาอย่างลืมตัวเมื่อมือหนาสัมผัสแกนกายเล็กผ่านชั้นในสีขาว ฟันขาวขบกัดริมฝีปากปากของตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้หลุดเสียงน่ารังเกียจออกมา ใบหน้าหวานส่ายไปมาแล้วเผลอเอนหัวชื้นเหงื่อซบลงกับไหล่กว้าง มาร์คกดยิ้มอย่างพอใจแล้วบีบคลึงมันเบาๆจนมันขยายเต็มมือของเขา
"รู้สึกดีใช่ไหม"
แบมแบมหลับตาแน่นแล้วส่ายหน้าไปมา
"แต่ 'ไอ้นั่น' ของนายมันแข็งสู้มันฉันอยู่นะ หึๆๆๆ"
"...อื้อ" แบมแบมกัดปากให้แน่นกว่าเดิมจนห้อเลือด เมื่อมาร์คขยับมือขึ้นๆลงๆจนแกนกายเล็กตั้งชันขึ้นมากกว่าเดิม แบมแบมหลับตาแน่น สติที่มีอยู่น้อยนิดกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทางเมื่อความรู้สึกเสียวกระสันมันล้นปรี่เสียจนเขาอยากจะคลั่งตายไปซะตรงนี้ ไม่อยากยอมรับว่าเขาอยากให้มาร์ค 'สัมผัส' เขาให้มากกว่านี้
"ไอ้เด็กร่าน แค่ฉันสัมผัสนายผ่านเนื้อผ้านิดเดียวนายก็ตื่นแล้วหรือไง...หืม?"
มาร์คเร่งความเร็วของมือให้มากกว่าเดิมจนคนตัวเล็กแทบจะแตะขอบสวรรค์อยู่รอมร่อ แต่พอเขาก็หยุดแล้วถอนมือออกมา ก่อนจะรูดซิปกางเกงนักเรียนให้อีกคนทั้งที่แบมแบมยังไม่เสร็จ
"พ-พี่มาร์ค...มัน...อึก น้องแบม...น้องแบมอึดอัด ฮึก" แบมแบมหันมาบอกมาร์คเบาๆพร้อมนํ้าตาไหลออกมาเพราะรู้สึกทรมานที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย
"ก็ช่วยตัวเองไปสิ" ร่างสูงตอบแล้วยิ้มอย่างสมเพจ ก่อนจะเดินออกไปจากแถวเงียบๆ
แบมแบมทนความอึดอัดที่กลางกายไม่ไหว ล้มลงกับพื้น จนยองแจที่ได้ยินเสียงหันมามอง
"เฮ้ย แบม เป็นอะไร" ยองแจรีบพยุงร่างของแบมแบมขึ้นมา "ร้องไห้ทำไม จะเป็นลมเหรอ แดดมันร้อนใช่ไหม?"
"ปะ...เปล่า...เรา เราไม่เป็นอะไร ขะ ขอตัวก่อนนะ!"
"เฮ้ยเดี๋ยว!!" ยองแจรั้งอีกคนไว้ไม่ทัน แบมแบมรีบวิ่งออกจากแถวไปอย่างรวดเร็วและเข้าไปในห้องนํ้าชั้นล่างในตึกที่ใกล้ที่สุดตอนนั้น แม้ว่าเวลาเข้าแถวใกล้จะหมดลงแล้ว แต่เขาไม่สามารถทนเก็บความอยากของตัวเองได้อีกต่อไป
'ก็ช่วยตัวเองไปสิ'
คำพูดของคนใจร้ายยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของแบมแบมไม่ยอมหยุดราวกับจะยํ้าเตือนให้เขาทำสิ่งน่าอายนั้นในโรงเรียนจริงๆ แต่อารมณ์ของเขาตอนนี้มันทำให้แบมแบมตัดสินใจเข้าไปในห้องนํ้าแล้วล็อกกลอน จากนั้นก็ไปนั่งบนชักโครก
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยช่วยตัวเอง เขาก็เป็นผู้ชายคนนึงเหมือนกัน เพียงแต่ว่าเขาไม่เคยทำเรื่องน่าอายแบบนั้นในห้องนํ้าสาธารณะเท่านั้น
ใจกล้าหน่อยสิแบมแบม! ทำเหมือนอย่างที่เคยทำนั่นแหละ
แบมแบมนั่งชันเข่าของตัวเองขึ้นมาบนฝาชักโครก แล้วรูดซิปกางเกงออก ก่อนจะถอดมันออกพร้อมกับกางเกงชั้นในสีขาว ล่นมันลงมาจนถึงปลายเท้าแต่ก็ไม่ได้เอามันออก
แบมแบมหายใจเข้าปอดแล้วจับแกนกายของตัวเองก่อนจะรูดรั้งมันขึ้นลงอย่างเร็ว ก่อนที่จะมีใครมาเจอเขาในสภาพน่าอายแบบนี้
"อะ อ๊าา...อ๊ะๆๆ อึก! มัน...สะเสียว..อื้ออ อ๊าา" ครางออกมาสุดเสียงเพราะไหนๆก็ไม่มีคนอยู่แล้ว อารมณ์ของร่างเล็กยิ่งพุ่งสูงเข้าไปอีก ความรู้ผิดชอบชั่วดีมันกระจายหายไปกับอากาศเมื่อจิตใต้สำนึกของเขาบอกให้เขาไม่อาย
"อ๊ะๆๆ.. ไม่ไหวแล้ว อ๊าาา!!!" แบมแบมครางลั่นแล้วปลดปล่อยนํ้าสีขาวขุ่นออกมาจนมันเลอะตัวเขาไปหมด ร่างเล็กหอบหายใจหนักหน่วงเมื่อได้ปลดปล่อยออกมาจนหมด
"เสียงใครวะ แม่ง หวานชิบหายเลยมึง!"
"เออ ใครวะ"
เสียงผู้ชายดังที่ดังออกมาจากนอกห้องนํ้าทำให้แบมแบมสะดุ้ง รีบใส่กางเกงกลับมาเหมือนเดิมแล้วเอาทิชชู่ออกมาจากกระเป๋าเป้แล้วเช็ดนํ้าสีขาวขุ่นที่ออกมาจากตัวเขาออกจนหมด ก่อนจะเอาทิชชู่ทิ้งขยะในห้องนํ้า แล้วเอาหูแนบไปกับประตูเพื่อฟังสถานหารณ์ด้านนอกด้วยความกังวลสุดขีด นี่นักเรียนเข้าแถวกันเสร็จหมดแล้วงั้นเหรอ??
ปังๆๆๆ !
แบมแบมถอยออกมาจากบานประตูทันทีเมื่อมีคนมาเคาะ
"เฮ้ย!! ใครอยู่ในห้องนํ้าวะ ออกมานะเว้ย เสียงหวานน่าเอาชิบหาย!"
"มึงกล้าเนอะ ช่วยตัวเองในโรงเรียนเนี่ย เด็ดว่ะ 55555"
"ฮึก...ไอ้พวกทุเรจ!" แบมแบมตะโกนด่ากลับไปทันที
"พูดแบบนี้หาเรื่องเหรอวะ อย่าให้เข้าไปได้นะเว้ย! จะจับยัดให้หายซ่าส์เลย"
แบมแบมยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก เขาทั้งโกรธทั้งกลัวคนที่อยู่ข้างนอก เขาจึงตัดสินใจไม่ตอบอะไรกลับไปอีก และรอเวลาให้แน่ใจให้คนกลุ่มนี้กลับไปก่อน...
ปังๆๆๆๆ!!!
"ออกมา! มึงจะออกมาดีๆหรือให้พวกกูปีนเข้าไปเอามึงถึงที่!"
แบมแบมหันซ้ายหันขวา เขาไม่รู้จะทำยังไง ทางเลือกสุดท้ายของเขาคือรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคนมาช่วย
พี่อึนจี...ไม่ได้! เขาจะให้พี่อึนจีมาสู้กับพวกผู้ชายน่ากลัวแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด
เพราะฉะนั้นก็เหลือ...
พี่แจบอม!!
"ฮึก...ฮือ พี่แจบอม ช่วยผมด้วย"
ปังๆๆๆๆๆ!!!
((แบมแบม! นายอยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น))
"ช่วยผมด้วย ผมอยู่ในห้องนํ้าชั้นหนึ่งของอาคารสี่ พี่ต้องมานะ ฮึก...ต้องมานะ"
((ได้ๆๆ พี่จะไปเดี๋ยวนี้))
แล้วแจบอมก็กดวางสายไป
"จะเปิดไม่เปิด!!"
แบมแบมตัดสินใจเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตู เขาเลือกที่จะเสี่ยง หากเขาหนีได้แจบอมก็ไม่ต้องลำบากมาช่วยเขา แต่ถ้าเขาโดนจับ...เขาก็ภาวนาให้แจบอมมาช่วยเขาไว้ทัน เพราะถ้าเกิดอยู่ในนี้นานเกินไปคนพวกนั้นอาจจะปีนเข้ามาเลยก็ได้ ทำแบบนี้โอกาสหนีรอดจะมีเยอะกว่า
แบมแบมรีบเปิดประตูแล้วพุ่งตัวออกมาจากห้องนํ้าอย่างรวดเร็ว ตรงหน้าของเขาคือผู้ชาย 4-5คนกำลังมองเขาด้วยสายตาหื่นกระหาย
ร่างเล็กรีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว แต่ก็ถูกใครคนนึงจับตัวไว้ได้ก่อน
"เฮ้ย! ปล่อยเรานะ! ปล่อย!!" แบมแบมพยายามสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของอีกคน แต่ก็ขัดขืนได้ไม่นานเมื่อพรรคพวกที่เหลือมาช่วยกันจับแบมแบมให้อยู่นิ่งๆ
"น่ารักขนาดนี้.. ปล่อยให้โง่สิวะ"
"มาสนุกกันดีกว่า...รับรองว่ามึงจะไม่มีวันลืมเลยหล่ะ ฮ่าๆๆ"
"ชิมรสตีนกูก่อนดีไหม"
เสียงที่ดังมาจากหน้าห้องนํ้าทำให้ทุกคนหันไปมอง
"พี่แจบอม!!!"
