Ninety-Nine:ch. 26

NC-CHARPTER26[18+]

               "งั้น...จะรออะไรหล่ะครับ"
               "นายยั่วฉันก่อนเองนะแบมแบม ตอนเช้าถ้าลุกไม่ขึ้นอย่ามาโทษกันหล่ะ"
               "อื้ออ พี่มาร์ค ใจเย็นๆสิฮะ" ร่างเล็กร้องเมื่อถูกคนที่นอนข้างๆผลุนผลันขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวเขาหน้าตาเฉย ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังนอนอยู่ข้างๆกันแท้ๆเชียว
               เรื่องความเร็วนี่ต้องให้มาร์คจริงๆ...ทำอะไรก็เร็วไปหมด ซอยยังเร็ว...
               หมายถึงซอยเท้า!!
                "รู้ไหม รอมานานมากนะ...3ปี" ร่างสูงก้มลงไปกระซิบข้างหูบางเบาๆจนมันขึ้นสีแดง
                "3ปีบ้าอะไร แล้วคืนนั้นอ่ะ"
                "จำอะไรไม่ได้ เมา"
                "วันนั้นผมเมาคนเดียวป่ะ! พี่นี่มัน.."
                "แต่นายก็จำอะไรไม่ได้ใช่ไหมล่ะ อีกอย่างนายก็เมา นั่นแปลว่าฉันไม่นับ"
                "ตะ แต่"
                "เลิกอ้างนู่นอ้างนี่แล้วมาสนุกกันดีกว่านะ หืม?" มาร์คก้มลงไปหอมที่แก้มขาวเนียนฟอดใหญ่จนแบมแบมต้องหลับตาปี๋อย่างตกใจ
               "ฮื่อ นี่มันวันเกิดผมนะ" วันเกิดเขาคนอื่นก็ต้องตามใจเขาสิ แล้วนี่อะไร มาร์คเอาเปรียบกันอยู่เห็นๆ ถ้าถึงวันเกิดคนตัวสูงเมื่อไหร่..เขาไม่ต้องลุกออกจากเตียงไปยันเช้าเลยเรอะ!
               "เสียวรับวันเกิดมันก็น่าตื่นเต้นดีออก"
               "ดีกับผีน่ะสิไอ้บ้าาา ไม่อาวววว"
               "แบม...เต็มใจให้ฉันเอาสักรอบได้ไหมเนี่ย" มาร์คพูดเสียงจริงจังแต่กลับถูกหัวเราะเยาะ
               "ฮ่าๆๆ"
               "นี่มันไม่ตลกนะ บอกฉันหน่อยได้ไหมว่านายอยากเป็นของฉัน บอกได้ไหมว่านายต้องการฉันจริงๆ" เขามองเข้าไปในดวงตากลมอย่างมีความหมาย ไม่มีอีกแล้วการขืนใจ ต่อจากนี้เขาต้องการแค่ความสมัครใจของคนใต้ร่างเขาจริงๆ อยากจะฟังมันชัดๆให้แน่ใจไปเลยว่าแบมแบมเต็มใจให้เขากอด
               "อืม ผมต้องการพี่"
               "ขอบคุณนะครับ" เขายิ้มออกมาน้อยๆ "ขอบคุณจริงๆ"
               "ผมก็ขอบคุณพี่มาร์คเหมือนกันนะที่ถามผมก่อน ขอบคุณที่เป็นคนใหม่นะฮะ"
               "ครับ" ก้มลงจูบกระหม่อมบาง "รักนายนะ"
                แบมแบมยิ้มออกมา
               "พูดอีกได้ไหม"
               "รักนะ" ว่าแล้วก็จุ๊บลงที่ริมฝีปากสีเชอรี่น่ากินนี่เบาๆ
               "อีกรอบนะ"
               "จะให้พูดทั้งคืนเลยก็ทำได้"
               "ไม่เอาอยากทำอย่างอื่น"
               "คร้าบบคร้าบบ เข้าใจแล้ว" มาร์คยิ้มเจ้าเล่ห์ จริงๆเขาก็ไม่อยากรีรออะไรอีกต่อไปแล้ว มีคนตัวนุ่มๆหอมๆมานอนรอให้เขาเติมเต็มอยู่ใต้ร่าง ใครมันจะไปอดใจไหวกัน
               ใจจริงเขาอยากจะกระชากเสื้อผ้าที่ปกปิดร่างกายอันหอมหวานของคนตรงหน้านี้ออกไปให้พ้นๆทางเสียด้วยซํ้า ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงจะไม่คิดอะไรและลงมือทำเลย แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ เขาอยากจะถนุถนอมแบมแบมเอาไว้ให้ได้มากที่สุดมากกว่า
               แค่จะแตะเนื้อนุ่มๆสักนิดเขายังประหม่าเลย แบมแบมบอบบางกว่าที่เห็นมาก ออกแรงกดนิ้วลงไปนิดๆก็เป็นรอยแดงแล้ว
               เขาค่อยๆถอดเสื้อยืดของร่างเล็กออก แบมแบมหน้าแดงเถือกด้วยความอาย พยายามจะเอามือขึ้นมาปิดตามาร์คเอาไว้ด้วยซํ้า
               "ขี้อายชะมัด รู้ไหมว่ามันยิ่งน่าแกล้งนะ" มาร์คหัวเราะ เขาชอบแบมแบม ชอบทุกอย่างที่เป็นแบมแบมเลย ทุกครั้งที่มีอะไรกันร่างเล็กทำให้เขารู้สึกเหมือนกับตอนที่เรามีอะไรกันครั้งแรกไม่มีผิดอย่างไรคนตรงหน้าของมาร์คก็ยังดูบริสุทธิ์และใสสะอาดอยู่เสมอแม้ว่าเขาจะทำให้แบมแบมแปดเปื้อนสักกี่ครั้ง
               เหมือนของลํ้าค่า ที่ควรจะถนุถนอมเอาไว้ มากกว่าทำลาย
               ก้มลงไปดูดดุนตรงซอกคอขาวเนียนช้าๆ มือของทั้งสองคนถูกยกขึ้นมาประสานกันโดยอัติโนมัติ มาร์คไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนในชีวิต เซ็กส์ที่เกิดจากความรัก...มันรู้สึกดีแบบนี้เทียวหรือ?
               อยากเก็บทุกสัมผัสมาไว้ในหัวใจ อยากเก็บไอร่างกายยามที่เรากกกอดกัน ให้มันตราตรึงอยู่ในความทรงจำและในส่วนลึกที่ไม่มีวันมีใครขโมยมันไปได้
               สัญญาเลยว่า...ต่อไปนี้ไม่ว่าใคร เขาจะไม่ยอมให้มาแตะต้องแบมแบมอีกเป็นอันขาด!
               "อื้ออ พี่มาร์ค.." แบมแบมครางเสียงหลงเมื่อถูกคนบนร่างใช้มือข้างนึงบดขยี้ปลายยอดอกของเขาจนมันแข็งสู้มือ มันเสียงจนเขาต้องกัดฟัน ตัวสั่นไปหมด
               ลืมความรู้สึกแบบนี้ไปตั้งนานแล้วหล่ะ
               "ฮ่ะ อ๊ะ"
               "อย่าครางเยอะสิ ฉันจะบ้าตายเพราะนายอยู่แล้วนะรู้ไหม"
               "ฮืออ พี่มาร์ค"
               "ร้องทำไม ยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
               "มันเสียว อ๊าา" ยิ่งร้องเยอะเท่าไหร่มาร์คก็ยิ่งแกล้งเขามากขึ้นเท่านั้น มือปลาหมึกเลื้อยซุกซนไปทั่วร่างกายของเขา ก่อนที่จะหยุดตรงบริเวณสะโพกกลมมนและถูกขยำด้วยความหมั่นเขี้ยว "จ จับอะไรของพี่ อ๊ะ หยุดบีบนะ" ถึงจะบอกให้หยุดยังไงแต่แบมแบมก็ห้ามไม่ได้ที่จะหยัดตัวขึ้นเพื่อให้มาร์คสัมผัสเขาได้สะดวก มือข้างหนึ่งจิกลงที่ไหล่หนาเพื่อระบายความเสียวซ่าน ส่วนอีกข้างก็บีบมือมาร์คแน่นมากเช่นกัน
               "นายนี่มัน.. ซี้ด ไม่ไหวว่ะ ทำไมเซ็กซี่แบบนี้ครับเมีย"
               แบมแบมปรือตามองคนข้างบนด้วยแววตาสั่นระริก เริ่มมีนํ้ารื้นๆที่ขอบตา
               "ทำน้องแบม...น้องแบมไม่ไหวแล้ว" สรรพนามเดิมๆถูกนำมาใช้ ซึ่งมาร์คเองคิดถึงมันมากกว่าอะไร เพราะช่วงนี้แบมแบมแทนตัวเองว่า 'ผม' ตลอด คนอื่นฟังอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับมาร์คแล้ว มันฟังดูห่างเหินมากนะ
               "อย่าอ้อน ขอร้อง ถ้าอยากให้มันจบแค่นํ้าเดียว"
               "นะ น้องแบมทำอะไรได้บ้าง"
               "คราง"
               "คนบ้าเอ้ย"
                ร่างสูงหัวเราะออกมา เขาจับแบมแบมให้นอนควํ่าลงแล้วจัดการดึงกางเกงนอนบางๆออกพร้อมกับชั้นในภายในครั้งเดียว อ้อนกันขนาดนี้ไม่ทนแล้วหล่ะ ทำเลยแล้วกัน
               "พี่ ดะเดี๋ยว อ๊ะ!" ร่างบางสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงแท่งอะไรอุ่นๆที่จ่ออยู่ตรงช่องทางด้านหลัง นี่ขนาดมาร์คยังไม่ได้ถอดกางเกง แค่นั้นมันก็ทำให้แบมแบมถึงกับกลืนนํ้าลายลงคอ...ลืมไปซะสนิทว่าของมาร์คมันทั้ง 'ร้อน' ทั้ง 'ใหญ่' แค่ไหน ใส่เข้ามาทีนี่กว่าจะเดินเป็นปกติได้ประมาณสามวันครึ่ง
               "ทำไม นิ่งเลยเหรอ" เอ่ยปากแซวไม่พอยังมีการกอดรั้งเอวบางเข้ามาให้แนบชิดกับแกนกายใหญ่มากกว่าเดิม อยากให้แบมแบมรู้ว่าเขามีอารมณ์จนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว
               อ้อ ถ้าเป็นไปได้ขอระเบิดใส่เข้าไปในตัวแบมแบมน่ะจะดีที่สุด ช่องทางอุ่นๆนั่นทำให้เขารู้สึกดีเสมอเวลาที่ทั้งสองได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
               "พะ พี่มาร์ค อื้ออ ยะ อย่าแกล้งสิ"
               "พูดสิว่านายอยากได้มันเข้าไป"
               "พี่มาร์คอย่าแกล้งน้องแบม อ๊า น้องแบม.."
               "พูดสิ...พูดว่านายต้องการ"
               "ส...ใส่เข้ามาในตัวน้องแบมทีฮะ พ พี่มาร์ค น้องแบมอยากเป็นของพี่มาร์คจะแย่อยู่แล้ว"
               "ให้มันได้อย่างนี้สิเด็กดี อย่างนี้ต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้วมั้ง" เขาค่อยๆถอยตัวออกจากแบมแบมเล็กน้อยแล้วทำการสอดปลายนิ้วเข้าไปในจีบพับสีชมพูด้านหลัง
               "อ๊ะ อ๊ะ" คนตัวเล็กซุกตัวลงกับหมอนใบโตพลางห่อปากครางด้วยความสุขสม ทุกครั้งที่นิ้วของมาร์คขยับเข้าออกอยู่ภายในร่างกายของเขา ยอมรับแบบไม่อายเลยว่ารู้สึกดีจนแทบบ้า
               อยากให้ทำมากกว่านี้ อยากให้มาร์คบดขยี้เขาให้มากกว่านี้อีก!
               "พี่มาร์คค อ๊าาา"
               "เรียกชื่อฉันอีก แบมแบม เรียกอีก"
               "พี่มาร์ค อึก อ่ะ น้องแบมอยากได้ของพี่ ไม่เอานิ้ว อยากได้ของพี่"
               "นายจะเจ็บนะถ้าไม่ได้เบิกทางก่อน"
               "น้องแบมพร้อมแล้ว...ฮืออ น้องแบมขอร้องน้องแบมไม่ไหวแล้ว"
               มาร์คไม่เคยเห็นแบมแบมอยากกับเรื่องแบบนี้มากขนาดนี้มาก่อน เขาเองก็ยังแปลกใจ นี่เขาทำให้แบมแบมเป็นขนาดนี้เลยเหรอ
               รู้สึกผิด...บอกเลย แต่แบบนี้แบมแบมโคตรเร้าใจ
               คนใต้ร่างกำลังอ้อนวอนให้เขาสอดใส่เข้าไปในตัว โอกาสที่มันจะเกิดขึ้นได้นั้นขอบอกว่ายาก เพราะงั้นเนื่องจากมาร์คเป็นคนฉลาด เขาควรจะรีบคว้าโอกาสแบบนี้เอาไว้เนอะ :)
               "โอเค นายขอเองนะ" มาร์คดึงกางเกงของตัวเองลงพร้อมกับ calvin kiein พร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองไปด้วย ไอ้เด็กนี่มันน่ากินตั้งแต่หัวจรดเท้า คอยดูนะจะกินเข้าไปจนไม่เหลือแม้แต่กลิ่นให้คนอื่นมาตามเจอเลย!!!
               "อ๊ะ อ๊าาาา อะ พะพี่...ฮื่ออ" ขาเรียวทั้งสองข้างถูกจับแยกออกจากกัน เพียงไม่นานแบมแบมก็รู้สึกถึงแท่งเอ็นอุ่นร้อนที่เริ่มถูกยัดเยียดให้เขามาในช่องทางสวาท เพียงแค่ส่วนหัวป้านเท่านั้นเขาก็ครางลั่น
               "บอกแล้วใช่ไหมว่าเจ็บ กี่ทีไม่เคยจำ อ่าาห์ ยังแน่นเหมือนเดิมเลยว่ะ" มาร์คแช่แกนกายของตนค้างเอาไว้แล้วหลับตา แค่เอาเข้าไปแค่นิดเดียวเขาก็แทบจะแตกใส่แบมแบมอยู่รอมร่อ ช่องทางอ่อนนุ่มตอดรัดของๆเขาได้ดีเหลือเกิน เขาคิดว่ามันเข้ากันได้ดีมากเกินไป ตอนนี้เขารู้หมดแล้วว่าทำยังไง ตรงไหนบ้างแบมแบมถึงจะรู้สึกดี ในขณะเดียวกันแบมแบมเองก็รู้หมดแล้วว่าเขาชอบให้ตอดแรงๆแบบนี้
               พอเริ่มปรับตัวได้มาร์คก็เริ่มขยับตัวเข้าไปจนสุด แบมแบมร้องลั่น ทั้งเจ็บทั้งรู้สึกดีจนแยกความรู้สึกออกจากกันไม่ถูก แต่เท่าที่รู้คือมาร์คสวนแกนกายเข้าออกแทบจะทันที
               "มันจะเสียวไปไหนวะ ซี้ดดด มีอะไรกับคนอื่นไม่เห็นจะเสียวแบบนี้เลย"
               "อ๊าา...อ๊ะ! ส เสียว ฮ่าห์ น้อง บะแบมเสียวจัง อะๆ ระแรง...พ พี่มาร์ค กระแทกน้องแบมแรงอีก ดะได้ไหม อ้ะ อ๊ะ"
               จบประโยคขอร้องคนบนร่างก็ทำตามคำขออย่างรวดเร็ว เขาซอยสะโพกเข้าออกอย่างถี่รัวจนแบมแบมหยุดครางเสียงหวานๆให้เขาฟังไม่ได้สักเสี้ยววินาทีเดียว เสียว...เสียวจนแทบขาดใจอยู่แล้ว!
               "แบมแบม แบมแบม ซี้ด อย่าไปมีอะไรกับคนอื่นนะ เป็นของฉันคนเดียวนะ"
               "น้องแบมสัญญา ฮ้ะ อะ.ต่อไปนี้ น น้องแบมจะเป็นของพี่มาร์คคนเดียว อื้ออ"
               "ดีมาก"
               "อ๊าาาาาาาาาาาา" แบมแบมปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกับคนบนร่างที่ฉีดนํ้ารักเข้ามาจนเต็มช่องทางของเขา ร่างเล็กแอ่นสะโพกรับทุกหยาดหยดที่มาร์คปล่อยเข้ามาในช่องทางหลังด้วยความเต็มใจ ก่อนจะลงไปนอนหอบเหนื่อยอยู่กับพื้นเตียง "เหนื่อยจัง แฮ่ก"
               "นอนพักซะนะครับ พรุ่งนี้จะได้ไปเล่นนํ้าทะเลกันเนอะ"
               "ทำขนาดนี้เอานํ้าทะเลมาล่อน้องแบมก็ไม่หายเจ็บหรอกนะ" พองลมที่แก้มพร้อมกับแย่งผ้าห่มผืนใหญ่มาพันตัวจนหมด
               "โอ๋ๆๆ ขอโทษ เผลอทำแรงไปหน่อย แต่อย่าลืมว่านายขอให้แรงเองนะ"
               "ไม่รู้แหละ ถ้าพรุ่งนี้น้องแบมไม่ได้เล่นนํ้าทะเล อย่าหวังว่าน้องแบมจะให้อภัยพี่ง่ายๆเลย"
               "โอเคๆๆ สัญญาๆ ตอนนี้นอนพักได้แล้วนะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"
               "อืม พี่ก็นอนนะ"
               "ครับ ฝันดีนะน้องแบมของพี่มาร์ค ^^"
               "ฝันดีเช่นกันฮะ"
               อย่างน้อยนะ...อย่างน้อย...
               แบมแบมก็หวังว่ามันจะไม่มีเรื่องอะไรร้ายๆเกิดขึ้นอีกแล้ว...

Ninety-Nine:ch. 20

NC-CHAPTER20[18+]

    “ช่วย...ลบพี่แจ็คสันออกไปจากหัวใจของฉัน ด้วยสัมผัสของนายที...จงอิน”

     “นายแน่ใจแล้วเหรอยองแจ” จงอินถามย้ำให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายตัดสินใจดีแล้วหรือยัง

     “อื้ม ขอร้องหล่ะ ทำให้ฉันลืมเขา อื้ออ” ยองแจร้องอื้ออึงเพราะจงอินก้มลงมอบจูบให้กับเขาอีกครั้ง ร่างสูงค่อยๆตักตวงความหอมหวานในโพรงปากบางช้าๆ ก่อนจะถอนออกอย่างอ้อยอิง “จะ..จงอิน”

     “ฉันหยุดไม่ได้แล้วนะยองแจ อย่ามาด่าฉันทีหลังล่ะ”

     “พี่จงอิน...”

     จงอินชะงักไป ตั้งแต่รู้จักกันยองแจไม่เคยเรียกเขาว่าพี่เลยสักครั้ง แล้วนี่อะไร..สรรพนามออดอ้อนแบบนี้มันคืออะไรกัน

     “อ้อนเหรอครับ หืม?” เขายิ้มบางๆแล้วก้มลงประทับริมฝีปากตรงบริเวณหน้าผากบางด้วยความอ่อนโยน

     “แจไม่ได้อ้อนสักหน่อย -*-” เขาก็แค่อยากจะพูดดีๆกับคนรักของตัวเองบ้างก็เท่านั้นเอง จงอินทำเพื่อเขามาเยอะแล้ว ถึงเวลาที่เขาจะตอบแทนบ้างแล้วหล่ะ ถึงแม้เขาจะยังคิดถึงแจ็คสันอยู่ก็เถอะ

     “นายกำลังอ้อนฉันจริงๆเหรอเนี่ย” แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาจะเอามือแตะจมูกของยองแจเบาๆ ทำให้คนตัวเล็กเบ้ปากแล้วลุกขึ้นนั่ง

     “ชักช้าอยู่ได้! ถ้านายไม่ทำ ฉันจะเป็นคนทำเองแล้วนะ” คนตัวเล็กดันให้จงอินลุกขึ้นมานั่งบ้างแล้วคลานขึ้นไปคร่อมเข่าอีกคนเอาไว้ ใช้ขาทั้งสองข้างเกี่ยวไปตรงหลังของร่างสูงหลังจากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นมาคล้องลำคอหนาไว้ด้วย

      จงอินก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างรู้งาน เขาค่อยๆฝากร่องรอยคิสมาร์กเอาไว้ทุกๆที่ๆริมฝีปากของเขาพาดผ่านเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของร่างตรงหน้า เขาจะไม่มีวันปล่อยยองแจไปให้แจ็คสันอีกต่อไปแล้ว เพราะวันนี้ ตอนนี้ วินาทีนี้...ยองแจกำลังจะเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ

     “ยองแจ” เขาเงยหน้าขึ้นมาหลังจากเอาแต่สารวลกับการฝากรอยจูบบนร่างของอีกคนอยู่ตั้งนานสองนาน

     “ฮึ?”

     “ครั้งแรกหรือเปล่า”

     “เห็นแจเป็นคนยังไงห้ะพี่”

     “ก็..เผื่อแจ็คสันมันเคยทำแบบนั้นกับนายไปแล้ว”

     “ไม่หรอก...ไม่เคย แจไม่ยอมให้เขาทำ”

     “เฮ้ แล้วฉันทำจะไม่เป็นไรเหรอ”

     ร่างเล็กส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้มแปลกๆออกมา

     “ทำไมอ่ะ จะไม่ทำก็ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวแจไปขอให้พี่แจ็คสันช่วยก็ได้ ^^” ยองแจทำท่าจะลุกออกไปจากขาเขา ทำให้จงอินรีบล็อกแขนยองแจเอาไว้ทันที

     “เฮ้ยๆๆ ไม่ได้นะ”

     “อ้าว จะเอายังไงกันแน่เนี่ย อ๊ะ!” ร้องออกมาด้วยความตกใจ จงอินรีบถอดเสื้อยืดของเขาออกอย่างรวดเร็วตอนที่เขายังไม่ได้ตั้งตัว สายตาแหลมคมดุงเหยี่ยวค่อยๆไล่มองร่างกายท่อนบนของคนรักด้วยความหื่นกระหาย

     “ขาวว่ะ โคตรน่าฟัด”

     ยองแจชะงัก หน้าแดงเถือกขึ้นมาทันทีที่จงอินพูดจากำกวมใส่

     “แต่...” เขาเอามือบีบหน้าท้องของยองแจ “มีพุงนะเรา ฮ่าๆๆ”

     ป้าป!!!

     “ก็ใช่สิ แจมันอ้วน พี่จงอินเลยไม่รักแจแล้วใช่ไหมล่ะ” หลังจากตีไปหนึ่งป้าปก็เกิดอาการงอนขึ้นมา ถึงอย่างนั้นจงอินก็ยังไม่หยุดขำเขาเลย ให้ตายสิ!

     “โอ๋ๆๆ มีพุงนิดหน่อยเอง ถึงนายจะอ้วนเป็นกะละมัง ฉันก็รักนายน่า”

     “จริงนะ!?”

     “จริงดิ ความจริงฉันอยากให้นายอ้วนด้วยซ้ำไป คนอื่นจะได้ไม่มองแจว่าน่ารัก แล้วก็มาจีบยองแจของพี่ไงครับ -3- ” พอพ่นอะไรหวานๆออกมาจงอินก็ทำปากจู๋ ยองแจเลยตีปากเขาไปเต็มๆด้วยความขวยเขิน

     “อีกอย่างเป็นอย่างนี้ก็ดีออก มีน้ำมีนวล ที่สำคัญนะ..นุ่มไปทั้งตัวด้วย J”

     “ไอ้บ้า! -///-”

     “แทนตัวเองว่า ‘แจ’ แล้วเรียกฉันว่า ‘พี่จงอิน’ ได้ไหม”

     “กะ ก็ได้” เขายกมือขึ้นมาเกาคออย่างอายๆ “แจจะเป็นของพี่จงอินครับ”

     “มันไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะยองแจ ถ้านายเป็นของฉัน..” จงอินจับมือของยองแจขึ้นมาสัมผัสกับอกข้างซ้ายของเขา และยองแจพบว่า...มีบางสิ่งกำลังเต้นเสียงดังอยู่ข้างในจนเขารู้สึกได้ “ฉันก็คงเป็นของนายตั้งนานแล้ว”

     “อ้ะ พี่จงอิน! แจจั๊กจี้นะ > <”

     จบประโยคร่างสูงก็ก้มลงฟัดหน้าท้องของคนรักจนยองแจต้องบิดตัวไปมาด้วยความจั๊กจี้ เขาตีไหล่จงอินให้หยุด แต่เหมือนจงอินจะเป็นพวกโรคจิต ยิ่งเขาตีก็ยิ่งแกล้งเขาอยู่นั่นแหละ

     คนตัวสูงใช้ปากปลดกระดุมกางเกงของยองแจออก ก่อนจะรีบดึงออกมาจากร่างกายบางด้วยความรีบร้อน

     “นี่ๆๆ หยุดเลย อะไรคือแจจะโป๊ต่อหน้าพี่แล้วพี่ยังใส่เสื้อผ้าครบ?” ไม่รอช้า ร่างเล็กแสยะยิ้มแล้วลงมือถอดเสื้อให้จงอินอย่างรวดเร็ว ส่วนคนโดนถอดเสื้อแค่หัวเราะในลำคอให้กับความร้ายกาจของแฟน คิดไม่ผิดจริงๆที่รักคนอย่างเชวยองแจเนี่ย

     “ร้ายนักนะ เดี๋ยวถอดให้ดูหมดเลยดีไหมๆ” เขาแกล้งยองแจ ทำท่าจะถอดกางเกงออก ทำให้ยองแจรีบปิดตา

     “ไอ้บ้าๆๆๆ ทะลึ่ง!” จังหวะที่เผลอจงอินก็รีบดึงกางเกงขาสั้นกับชั้นในของยองแจลงมาได้สำเร็จ คนตัวเล็กเปิดตาด้วยความตกใจ มือทั้งสองข้างบังอวัยวะส่วนล่างไว้ด้วยความอายสุดขีด

     ก็รู้ว่ายังไงก็ต้องเห็นกันหมด แต่เขาไม่คิดว่ามันจะน่าอายขนาดนี้นี่นา

     “จะปิดทำไมเนี่ย ไม่ต้องอายหรอกน่ายองแจ เราจะมีเซ็กส์กันทั้งอย่างนี้ไม่ได้นะ -*-”

     “ไอ้บะ...บ้า! โรคจิตพูดอะไรไม่อายบ้างหรือไง ไอ้! งื้อออ @#$%^&*()_+_)(*&^%$#@!@#%^&”

     จงอินยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วจัดการดึงมือยองแจออกตอนที่ร่างเล็กเอาแต่เปิดปากด่าเขา ยองแจอ้าปากพะงาบๆ พอจะเอามือออกจากการจับกุมก็ไม่เป็นผล

     “อะ ไอ้บ้า! เงยหน้าขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะจงอิน ไอ้บ้าๆๆๆๆ หน้าฉันอยู่บนนี้นะโว้ยยย -/////////////////-”

     หมด..หมดกัน

     ยองแจสะดุ้งเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรมาดุนสะโพก ซึ่งเขาก็ไม่ได้ไร้เดียงสาพอที่จะไม่รู้ว่ามันคืออะไร

     “นายเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันรู้สึกจะแตกทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย”

     “อะ ไอ้!”

     “เลิกด่านะคนดี เพราะฉันทนไม่ไหวแล้ว” เขาล่นกางเกงของตัวเองลงมาแต่ไม่ได้ถอดออกมาจากเท้าเพราะว่าถูกยองแจนั่งทับเข่าเอาไว้อยู่ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เขาดึงเอาแกนกายของตัวเองขึ้นมาจาก Calvin Klein ด้วยสีหน้าเซ็กซี่เร้าอารมณ์

     อึก!

     ยองแจตาโตเท่าไข่ห่าน เขากลืนน้ำลายลงคอช้าๆเมื่อเห็นขนาดของมันชัดๆ

     มันใหญ่...ใหญ่จนเขาคิดว่าจะเอามันใส่เข้ามาในตัวเข้าได้ยังไงหมด!

     “คือ...นายมองเยอะแบบนั้นฉันก็อายนะยองแจ -//-” จงอินใช้มือปิดมันด้วยท่าทางเหนียมอายเหมือนกับที่ยองแจทำก่อนหน้านี้

     อ้าว ล้อเลียนกันชัดๆนี่หว่า

     “หยุดทำท่าน่าเกลียดแบบนี้นะถ้าไม่อยากให้แจกัดน้องชายของพี่กระจุยไปนอกห้อง”

     “เห้ยแจจจ ไม่เอาดิ T^T”

     “ฮึ~ แจล้อเล่นต่างหาก ใครจะไปอยากเห็นของพี่ เล็กขนาดนั้น” ทำเป็นเสตามองด้วยสายตาดูถูก

     “แล้วของตัวเองใหญ่?”

     เออว่ะ -o-

     “แล้วใหญ่สู้พี่แจ็คสันได้รึเปล่าหล่ะ อะโด่เอ้ยยยย โด่ๆๆๆๆ”

     “จะไปรู้ป่ะ คือฉันก็ไม่ได้มีงานอดิเรกคือไปดึงกางเกงไอ้แจ็คมันเล่นไง - -”

     “ถ้าเป็นแบบนั้นแจคงขำตายอ่ะ ฮ่าๆๆๆ จำช็อตที่พี่สองคนเกือบจูบกันได้ป้ะ แม่งโคตรจี้ ฮ่าๆๆๆ”

     “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ ลืมไปแล้วหรือไงว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ ^^” จงอินถามเสียงนุ่ม เขาค่อยๆผลักยองแจให้นอนลงไปกับเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงเพื่อหยิบอะไรบางอย่างออกมา

     “นี่พี่! เตรียมตัวมาดีขนาดนี้เลยเรอะ!!” คนตัวเล็กโวยวายเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือจงอิน มันคือเจลหล่อลื่นนั่นเอง

     “คืองี้นะ ฉันคิดว่าเรามาสวีตกันถึงอิตาลี มันต้องมีบางแหละที่นายจะต้องพลั้งเผลอยอมตกเป็นของฉัน และแล้ววันนั้นก็มาถึง อุวะฮ่าๆๆๆ”

     มีใครเคยบอกหรือเปล่าว่าขำแบบนั้นแล้วจงอินหมดหล่อเลย -_-

     “โถถถถ จงอินผู้อาภัพ อยากได้ตัวแจขนาดนั้นเชียว ฮิ”

     “ก็เพราะนายนั่นแหละ ตั้งแต่นายทำให้ฉันหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้ฉันก็ไม่ได้ไปมีอะไรกับคนอื่นไง เอ้า พูดมาก หันตูดมาดิยองแจ” ว่าจบก็บีบเจลลงกับฝ่ามือ

     มันขอกันง่ายๆอย่างนี้เลยเรอะ! O_o

     พอยองแจไม่ทำตามที่สั่งจงอินก็เลยจัดการพลิกตัวยองแจให้นอนคว่ำด้วยตัวเอง แล้วค่อยๆสอดนิ้วชุ่มเจลเข้าไปในช่องทางสีชมพูที่ยังบริสุทธิ์ช้าๆเพราะเขาไม่ต้องการให้ยองแจรู้สึกเจ็บเนื่องจากมีเขาเป็นต้นเหตุ

     “โอ๊ย!”

     มือหนาอีกข้างรีบเลื่อนไปกุมหลังมือบางที่กำลังจิกผ้าปูที่นอนเอาไว้ด้วยความเจ็บ ความอบอุ่นจากฝ่ามือของจงอินที่ส่งผ่านมายังมือของเขามันช่วยปลอบใจยองแจได้เป็นอย่างดี

     ยองแจรู้สึกเย็นๆที่ช่องทางด้านหลังรวมทั้งรู้สึกเจ็บด้วย เขาหลับตาลงด้วยความกลัวนิดๆ

     “ฉันจะค่อยๆนะยองแจ ถ้าทำให้นายเจ็บฉันขอโทษจริงๆนะ จะทำให้เจ็บน้อยที่สุด” กระซิบที่ข้างหูบางด้วยน้าเสียงอบอุ่นแล้วค่อยๆดันนิ้วชี้เข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างยากลำบาก เพราะยองแจไม่เคยมีอะไรกับใคร มันทำให้จงอินยิ่งต้องถนุถนอมคนรักของเขาเป็นเท่าตัวทีเดียว

     ในที่สุดจงอินก็ค่อยๆขยับนิ้วของเขาเข้าออกเพื่อให้ผนังอ่อนนุ่มด้านในร่างกายบางได้คุ้นชิน ก่อนที่จะมีสิ่งที่ใหญ่กว่าตามมาทีหลัง

     ข้างในของยองแจตอดรัดนิ้วจงอินอย่างบ้าคลั่งจนเขากัดฟันแน่น ให้ตายเถอะ จะฟิตไปไหนวะ

     “พะ พี่...พี่จงอิน แจเจ็บ อ๊ะ”

     “อย่าเกร็งนะ อย่าเกร็ง นี่แค่นิ้วเอง อดทนหน่อยนะ”

     จากหนึ่งเพิ่มเป็นสามตามลำดับ ยิ่งสอดใส่นิ้วเข้าไปมากเท่าไหร่ จงอินก็รู้สึกว่าด้านในมันกำลังต่อต้านเขาจนแทบบ้า เพราะยิ่งต่อต้าน ยิ่งไม่อยากให้เข้าไป เขาก็ยิ่งอยากทำอย่างตรงข้าม

     “อ๊ะ!!!”

      “ตรงนี้ใช่ไหมยองแจ?” ถามแล้วกระแทกตรงจุดนั้นรัวๆเพื่อความแน่ใจ ยองแจครางลั่น

     “อ่า อื้ออ จะ แจ แจเสียวพี่จงอินแจเสียว ฮื่ออ”

     “โอเค” จงอินถอนนิ้วออกเมื่อคิดว่าทำการเบิกทางพอแล้ว เขาเอามือที่เพิ่งถอดออกจากช่องทางรักมาจับหลังมือยองแจเอาไว้อีกข้างแล้วกำแน่นเหมือนจะให้กำลังใจ เพราะต่อไปนี้น่ะ..ของจริง

     “อ่ะ อ๊ะ!! ฮึก โอ๊ยยยยย พี่จงอิน แจเจ็บ!”

     “ขอโทษ...ขอโทษนะ” จูบข้างขมับบางเบาๆพยายามเอาแกนกายใหญ่ของตัวเองเข้าไปในตัวของยองแจ แต่พอลองสอดเข้าไปปรากฏว่ามันเข้าไปได้แค่ส่วนหัวเท่านั้น

     “หายใจเข้าลึกๆ อย่าเกร็งนะ มันจะทำให้นายเจ็บ” ดูเหมือนเขาจะรู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของยองแจมากกว่าความรู้สึกอยากเอาของตัวเองตอนนี้เสียอีก

      “มะ ไม่เป็นไรฮะพี่จงอิน เข้ามาเถอะ แจ...แจไม่เป็นไร”

     “นายร้องไห้..”

     “ก็มันเจ็บ แต่...เพื่อพี่จงอินแจทนได้” ยองแจหลับตาลง

     จงอินรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่ยองแจพูดอะไรอย่างนี้ออกมา ไม่จำเป็นที่คนตรงหน้าจะมาทุ่มอะไรเพื่อเขาด้วยซ้ำ

     เพราะจริงๆแล้ว ระหว่างเรา ไม่ต่างอะไรกับรักข้างเดียว..

     แต่เขาก็จะรอ...รอวันที่ยองแจพร้อมจะตอบรักเขาด้วยความเต็มใจ

     “งั้นไม่ออมแรงแล้วนะ”

     “อื้อ!”

     จงอินโถมตัวไปด้านหน้าแล้วซี้ดปาก ข้างในมันแน่นจริงๆ แน่นจนแทบบ้า!

     “อึก!” ยองแจรู้สึกจุกเมื่อร่างสูงโถมร่ายกายลงมาจนแกนกายใหญ่เข้ามาในตัวเข้าทั้งแท่ง จงอินแช่มันค้างไว้สักพักเพื่อให้ร่างกายของยองแจได้ปรับตัว ก่อนจะค่อยๆขยับเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆ

     เขาเลื่อนมือข้างหนึ่งมากุมหน้าท้องของยองแจเอาไว้แล้วขยำมันเต็มฝ่ามือ ยองแจสะดุ้งเพราะไม่รู้ว่าจงอินจะจับท้องเขาทำไม

     “ท้องนายนุ่ม ตัวนายก็ขาว เหมือนมาชเมลโล่เลย ฮื่มม”

     “มะ มันใช่ อ๊า! เวลามา..พู..ดไหมจง อื้อ ..อิน”

     “น่ากินไปทั้งตัวเลยยองแจ อื้มม ซี๊ดดด โคตรฟิต” มือปลาหมึกค่อยๆขยับไปลูบตรงแผ่นอกบาง เขาใช้นิ้วบดขยี้เม็ดบัวสีหวานทั้งสองข้างจนยองแจสั่นไปหมด

     “ฮ้ะ อ๊าาา พี่..พี่จงอิน อือ อ๊ะๆๆ” ยองแจค่อยๆขยับสะโพกไปตามแรงกระแทกตามสัญชาติญาณ แต่จงอินกลับมองว่ายองแจกำลังยั่วเขาซะมากกว่า

     ร่างเล็กไม่รู้ว่ากำลังรู้สึกยังไงกันแน่ เขาเจ็บ แต่เขาก็รู้สึกดี นำ้ตาสีใสไหลลงมาจากตาของเขาอีกครั้ง และเนื่องจากเขาคว่ำตัวอยู่ทำให้น้ำตาของเขามันหยดไปเปื้อนที่นอนสีขาว

     พลันสมองคิดไปถึงหน้าของแฟนเก่าอย่างแจ็คสัน ยองแจก็รีบสะบัดหัวไปมา ก่อนที่เขาจะโถมตัวไปด้านหลังเพื่อให้จงอินเสียหลักนั่งแล้วเขาจะได้นั่งตักจงอินไว้อีกที แต่การทำแบบนั้นทำให้แท่นเอ็นร้อนเข้าไปในช่องทางรักลึกยิ่งกว่าเดิมซะอีก

     “อ๊ะ!!!” ยองแจร้องสุดเสียงเพราะความเสียวกระสันและจุกในช่วงท้อง

     “นาย...ทำอะไรน่ะยองแจ อื้มม ซี๊ดด ทำ..อะไร”

     ยองแจหมุนตัวเพื่อที่จะได้มองหน้าจงอิน ก่อนที่เขาจะเป็นคนขยับขึ้นลงด้วยตัวเอง

     “อ๊ะ อ๊ะ ให้แจ...อื้ม ทะ ทำให้พี่มั่งนะ”

     คนตัวเล็กกอดคอร่างสูงไว้แล้วขยับเร็วขึ้นอีก แต่เหมือนว่ามันจะเร็วไม่ทันใจจงอินกระมัง เพราะมือหนาจับเข้าที่เอวนุ่มแล้วยกขึ้นลงเพื่อคุมเกมเองเลย

     “ย ย่าห์! ฉันขยับให้นายอยู่นะ ฮื่ออ จะ..จง ไอ้..อ๊าาาา!! เร็วไปโว้ย บะเบา อื้อ เบาหน่อ...ย!!!”

     “กำลังมีเซ็กส์แล้วยังจะปากร้ายอีกเหรอนายน่ะ” จงอินแซวยิ้มๆแล้วจับยองแจกระแทกขึ้นลงเร็วกว่าเดิมอีก ร่างเล็กเชิดหน้าขึ้นด้านบนแล้วครางสุดเสียง จงอินเก่งเป็นบ้า…

     “ฮื่ออ พี่จง..อิน แจจะไม่ไหวละแล้ว อื้ออออ!!!” ยองแจปลดปล่อยน้าสีขาวขุ่นออกมาจากแกนกายเล็ก พร้อมกับจงอินที่ปลดปล่อยในตัวของยองแจเช่นกัน

     “อ่าาาาส์ ยะยองแจนายมันสุดๆไปเลย”

     “นี่! ใครบอกให้นายปล่อยข้างใน หา!!!” ถึงจะเสร็จสมอารมณ์หมายแต่ยองแจก็ยังมิวายหันมาวีนจงอินอยู่ดี

     “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ปกติเวลาฉันมีอะไรกับใครฉันจะใส่ถุงยางทุกครั้ง ไม่เอาโรคมาติดนายหรอก”

     “นะนี่ แล้วทำไมตอนมีอะไรกับแจถึงได้ไม่ใส่เหมือนทุกครั้งหล่ะ”

     “คำถามโง่ๆ เพราะฉันรักนายไง การได้เป็นคนแรกของนายเป็นอะไรที่ฉันภูมิใจมาก เพราะงั้นถ้าใส่ถุงยางก็น่าเสียดายแย่ดี แตกในนี่แหละ แสดงความเป็นเจ้าของได้ดีที่สุดแล้ว ^^”

     เดี๋ยวๆๆ พูดจาแบบนี้เขาควรจะซึ้งไหมตอบ = =

     “นายนอนพักเถอะ เหนื่อยไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวฉันจะไปล้างตัวสักหน่อยแล้วกัน” จงอินก้มลงจูบกระหม่อมบางด้วยความถนุถนอมแล้วลุกออกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ยองแจมองตามจงอินไปจนประตูห้องน้ำปิดลงเขาถึงจะยอมนอน

     “รอฉันนะจงอิน สักวัน...สันวันฉันจะรักนายให้ได้เลย”

Ninety-Nine:ch.17 [part2]

NC-CHARPTER17 part2 [18+]

     “พี่ไหวหรือเปล่าครับ” จินยองพยายามพยุงแจบอมเข้ามาในโรงยิมด้วยความยากลำบาก แล้วเอ่ยถามร่างสูงที่เมาได้ที่ สภาพแบบนี้ดูยังไงก็ไม่สามารถบอกทางกลับบ้านของตัวเองได้แน่ๆหล่ะ

     “พี่นอนที่เบาะไปก่อนได้ไหม เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนนะ ยุงมันอาจจะเยอะหน่อยพี่นอนได้ใช่ไหม?” จินยองถามพลางไปลากเบาะมาปูไว้ที่พื้น แล้วจัดการวางร่างของแจบอมลงกับเบาะผืนใหญ่ “พี่แจบอมอยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้พี่ก่อน”

     ร่างเล็กทำท่าจะเดินออกไป แต่แจบอมกลับคว้ามือเขาเอาไว้ได้ทัน

     “จะไปไหนน”

     “เฮ้ย!” จินยองร้องอย่างตกใจเมื่อแจบอมฉุดมือเขาลงมาจนเขาเสียหลักล้มลงไปนอนบนเบาะเดียวกับแจบอม

     “แบมแบม”

     “อะไรนะครับ??”

     “ทำไมนายทำกับพี่แบบนี้หล่ะ”

     “อะ เอ่อ พี่แจบอม ผมจินยองครับไม่ใช่แบมแบม พี่เข้าใจผิดแล้ว”

     “แบมแบม ทำไมต้องทำแบบนี้กับพี่ด้วย พี่ทำอะไรผิดงั้นเหรอ..”

     “...”

     “พี่รักนายไม่พอหรือไงกัน”

     ถ้าพี่แจบอมจะพูดแบบนี้ เอามีดมาแทงผมให้ตายเถอะครับ..

     “พี่ไม่ให้อภัยนาย นายต้องได้รับกับสิ่งที่ทำไว้กับพี่!!”

     “โอ๊ย!!! พี่แจบอม ปล่อยผมนะ! ปล่อยสิ ผมไม่ใช่แบมแบมนะ!! พี่มองหน้าผมสิ..มอง ฮึก ผมคือจินยองไงฮะ พี่จะทำอะไรผม” จินยองร้องไห้ด้วยความตกใจเมื่อแจบอมพยายามจะถอดชุดนักเรียนของเขาออกไปให้พ้นทาง เขาดิ้นและทุบตีร่างสูงไม่หยุดจนแจบอมถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด

     “เงียบ!! ทีกับไอ้มาร์คล่ะยอมนอนแหกขาให้มันใส่ ทีกับพี่จะมาทุบตีเหรอ!?”

     “ฮืออ ปล่อยผมนะพี่ ผมจินยองไง ไม่ใช่แบมแบม ฮึก ไม่ใช่ โอ๊ยยย! ฮื่ออ เจ็บนะ”

     “นายเจ็บไม่ได้ครึ่งที่พี่เจ็บหรอกแบม”

     “พี่แจบอม..พี่เมามากแล้วน..อ๊ะ!” คนตัวเล็กพยายามปัดมือของแจบอมให้ออกห่างตัว

     “เงียบน่ะแบม ฉันไม่อยากให้นายเจ็บนะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าดิ้น!!”

     “ผมไม่ใช่แบมแบม” จินยองยังคงย้าคำพูดเดิมๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “แล้วพี่จะเสียใจที่ทำแบบนี้กับผม...ฮึก”

     แจบอมเลิกคิ้วแล้วยกยิ้มขึ้น

     “งั้นก่อนหน้าที่ฉันจะเสียใจ ฉันขอขึ้นสวรรค์กับนายก่อนก็แล้วกันนะ”

     “โอ๊ย! พี่ ผมเจ็บ!” จินยองใช้มือจิกลงไปที่ไหล่หนาด้วยความเจ็บปวด เมื่อคนบนร่างของเขารั้งต้นคอเขาขึ้นมารับสัมผัสอันร้อนแรงบริเวณริมฝีปาก จินยองหลับตาแน่น น้ำตาไหลออกมาเหมือนเปิดก๊อก

     แจบอมกระแทกปากลงไปเน้นๆซ้ำๆด้วยความรุนแรงไร้ซึ่งความอ่อนโยนอย่างที่ร่างเล็กควรจะได้รับ มิใช่การกระทำอันหยาบช้าแบบนี้

     จินยองรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดในโพรงปากหวาน เขาอยากจะดันร่างของแจบอมออกไปให้พ้นๆหรือกัดปากอีกคนแรงๆสักครั้ง แต่เขากลัว...เขากลัวจริงๆ

     แจบอมในตอนนี้กลายเป็นคนที่เขาไม่เคยรู้จักไปแล้ว

     จินยองมองหน้าร่างสูงแล้วนึกไปถึงรอยยิ้มแสนอ่อนโยนที่แจบอมจะมอบให้กับเขาเสมอทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ตอนนี้มันกลับกลายเป็นรอยยิ้มเยาะสะใจที่เกิดมาจากการมองดูเขาร้องขอความเมตตาอย่างทุกข์ทรมาน

     “หยุดร้องไห้สักทีได้ไหมมันน่ารำคาญ”

     “ฮือ.. พี่.... หยุด ฮึก พอ”

     “...”

    “ฮึก..ฮืออ อึก”

     “บอกให้หยุดไงวะ!! หยุด!! แล้วร้องครางให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้!!!” แจบอมเริ่มจะหมดความอดทนกับร่างตรงหน้า เขาฉีกเสื้อตัวบางออกอย่างเลือดเย็นจนกระดุมเสื้อกระเด็นหลุดไปคนละทิศละทาง จินยองเบิกตากว้างก่อนจะระดมทุบอกแกร่งไม่ยอมหยุดพลางโวยวายไปด้วย

     “หยุดนะ! พี่แจบอม อย่า!!” จินยองตัวสั่นมากกว่าเดิมเมื่อร่างสูงจับร่างเขาพลิกให้นอนคว่ำ แล้วใช้ท่อนแขนเกี่ยวรั้งเอวบางของเขาให้ลอยวืดขึ้นมา ทำให้สะโพกมนลอยเด่นอยู่ตรงหน้าซาตานร้าย ไม่รอให้เสียจังหวะ แจบอมจัดการรูดรั้งทั้งกางเกงขายาวของจินยองลงมาที่ต้นขาขาวพร้อมๆกับชั้นในสีเข้ม แล้วดึงรั้นถอดออกมาจากขาเรียว ทำให้คนตัวเล็กรีบหุบขาเข้าหากันแน่น

     “อ้าขาออก!” แจบอมเริ่มออกคำสั่ง

     “ไม่!! ฮือออ”

     “อ้าออก! แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะแบมแบม”

     “ปล่อย . . ปล่อยผม อื้อ!” จินยองสะดุ้งสุดตัว เขาเกร็งร่างกายไปซะทุกสัดส่วนยามที่แจบอมใช้นิ้วชี้แทรกเข้ามาในช่องทางสวาทด้านหลัง “เจ็บ!! อ๊าา พี่แจบอม. ผม.. เจ็บ!!!”

     หวีดร้องลั่นเมื่อครั้นสิ่งแปลกปลอมที่อยู่ในตัวเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ

     “แหม ตอดนิ้วพี่ไม่หยุดเชียวนะคนดี หืมม?”

     “มะ ไม่ ฮือออ โอ๊ย! อ๊ะ..อ้ะ” จินยองซบศีรษะลงก่อนท่อนแขนของตนแล้วปลดปล่อยน้ำตาออกมาไม่ยอมหยุด

     พอด้านในร่างกายบางเริ่มปรับตัวได้ แจบอมก็เริ่มเพิ่มจำนวนนิ้วจากหนึ่งเป็นสามทันที

     “เอ้า รัดแน่นใหญ่เลย ชอบนิ้วกลางก็ไม่บอกหล่ะครับที่รัก”

     “ใคร. .อ๊ะ!! ใครเป็น ทะ ที่รัก ของพี่ ก กัน” จินยองหันกลับมาเถียงแล้วนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

     “ยังไม่หมดฤทธิ์ใช่ไหมครับ” เขายิ้มแล้วเร่งจังหวะการสอดใส่ให้เร็วกว่าเก่าจนร่างของจินยองเคลื่อนไปตามแรงกระแทก

     “อ๊ะ!!!” เผลอครางออกมาเสียงดังลั่นเมื่อนิ้วของแจบอมดันไปสัมผัสโดนจุดกระสันเข้า พอเห็นปฏิกิริยาของคนใต้ร่างเขาก็สอดนิ้วลงไปตรงจุดนั้นรัวๆจนจินยองครางไม่เป็นภาษา

     “อ๊าา! มะ ไม่ไหว ฮื่อ ย หยุดนะ อ๊ะๆๆ พี่...พี่แ..จ อื้อ บอม”

     “ว่าไง เสียวหล่ะสิ ครางไม่หยุดปากเชียว” เขาหัวเราะในลำคอแล้วใช้มืออีกข้างรูดรั้งแกนกายเล็กที่คับพองเต็มฝ่ามือหนา เขาใช้นิ้วหัวแม่มือหยอกล้อกับส่วนหัวป้านนิดๆทำให้คุณเจ้าของได้สั่นเล่น

     “อืออ พี่ ทำ. . ฮ้ะ ทำ อะไ .ร มะ อ๊าาา~ พี่ หยุดนะ อ๊าาาง..งง”

     “อย่างงั้นแหละแบมแบมอ่า เสียงแบบนั้นแหละครับ. ดีมากๆเลย” เขาเอ่ยชมแล้วเริ่มรูดมือลงตามช้าๆอย่างตั้งใจจะกลั่นแกล้งให้จินยองได้คลั่งตาย ก่อนจะกอบกุมมันเอาไว้ทั้งแท่ง “ดูสิ อันกำลังพอดีมือพี่เลยเห็นไหม เล็กแบบนี้...ไม่เคยช่วยตัวเองเลยสิท่า”

     “หุบ อื้อ หุบปากนะฮะ!!”

     “จุ๊ๆ แข็งสู้มือพี่อยู่แท้ๆ ยังจะปากดีอีกเหรอ ทั้งที่ร่างกายนายตอบสนองดีขนาดนี้เนี่ยนะ?”

     “หยุด! ฮื่อออ หยุดนะครับ! ยะ หยุด ทะ. อ่ะ อืมม อ๊ะ”

     “หยุดทำอะไรครับ ฮึ” แจบอมแกล้งเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเป็นเท่าตัวทั้งการกระแทกนิ้วเข้าช่องทางด้านหลังและการรูดรั้งแกนกายน่ารัก จินยองที่โดนปรนเปรอทั้งจากข้างหน้าและข้างหลังก็อดไม่ได้ที่จะเผลอไผลไปกับสัมผัสอันหยาบโลน

     “มะ มะ ไม่นะ! อ๊าาา!!!” ร่างเล็กร้องลั่นเมื่อตัวเขาได้ทะยานขึ้นมาถึงจุดสูงสุด เขาปล่อยน้ำกามออกมาจากแกนกายเล็กจนมันเลอะเบาะยิมไปหมด

     เขาถึงกับทิ้งตัวลงนอนหอบอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อนในชีวิต

     “ถึงกับนอนหอบเลยเหรอ อย่าทำเป็นเหมือนไม่เคยไปหน่อยเลยน่าแบม คนอย่างนายคงผ่านมาหลายคนแล้วหล่ะสิ ใครบ้างนะ? ไอ้มาร์ค? ไอ้ฮันบิน?? ไอ้ดูจุน??? หรือผู้ชายทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนายก็เอาหมด!”

     “หยุด!! หยุดนะ!!!” ยกมือขึ้นมาปิดหูแน่น เขาไม่อยากได้ยินคำใส่ร้ายอะไรจากคนที่ตัวเขาเอง ‘รัก’ อีก เขาไม่ได้ทำ...และเขาเชื่อว่าแบมแบมก็ไม่ได้ทำ แต่ทำไม...

     เขาต้องเป็นคนมารับอะไรพวกนี้ทั้งหมดด้วย?

     “คิดว่ามันจะจบแค่นี้เหรอ” แจบอมยิ้มแสยะ เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมา

     “มะ...มันคืออะไรเหรอฮะ?” จินยองถามด้วยความประหม่า สายตาจับจ้องไปยังกล่องสี่เหลี่ยมสองอันที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร

     “อะไร ไม่รู้จักเหรอ ‘ถุงยาง’ น่ะ อ้อ! ใช่สิ เวลาไอ้พวกนั้นมันทำกับนายมันคงยัดสดแตกข้างในทุกรอบเลยใช่ไหมหล่ะนายก็เลยไม่รู้จัก หึ สกปรก ถ้าฉันมีอะไรกับนายแล้วติดโรคจากไอ้พวกนั้นขึ้นมาจะทำยังไงจริงไหม?”

     “ไม่ใช่! พี่!! เข้าใจผมสักทีเถอะ!!! ผมไม่ใช่แบมแบมนะ!!”

     “ไม่ใช่แล้วจะเป็นใคร ฮึ? แบมแบม”

     “ปล่อยผมไปเถอะนะฮะ ผมขอร้อง” จินยองไม่รู้จะทำยังไงให้แจบอมเข้าใจเขาแล้ว ขนาดเมาเขายังขัดขืนอะไรอีกคนไม่ได้เลย เขาจึงจำต้องอ้อนวอนอย่างช่วยไม่ได้

     “ไม่! นายทำให้ฉันเจ็บ นายจะต้องเจ็บกว่า!!”

     “จะทำอะไรผมฮะ”

     แจบอมไม่ตอบ แต่กลับเป็นฝ่ายย้อนถามแทน

     “เอารสอะไรดีหล่ะแบม? ไหนช่วยฉันเลือกหน่อยสิ”

     “ไม่!!!”

      “งั้นเหรอ!? ก็ได้ ฉันเลือกเองก็ได้ รสนี้ดีไหม? ‘สตอว์เบอรี่’ เหมาะกับคนอย่างนายดี”

     จินยองนอนกอดร่างตัวเองตัวสั่นงกๆ ร่างกายที่เขาอยากจะเก็บไว้ให้คนที่เขาเต็มใจได้เชยชม บัดนี้กำลังถูกซาตานร้ายฉกชิงความบริสุทธิ์ไปอย่างไม่ไยดี

     ถ้าจะให้พูดกันจริงๆแล้วเขานั้นแอบมีใจให้แจบอมก็จริง แต่แจบอมไม่เคยรักเขาเลย บวกกับการกระทำอันแสนป่าเถื่อนเมื่อกี้มันยิ่งทำให้เขารู้สึกไม่อยากตกเป็นของร่างสูง

     แต่ขัดขืนไปก็ไร้ค่าอยู่ดี...

     “จะทำอะไรก็ทำฮะ ผมรู้ว่าผมขัดพี่ไม่ได้” พอพูดจบเขาก็เม้มปากแน่น เตรียมตัวรับกับศึกหนักที่กำลังจะตามมา

     “คนอย่างฉันต่อไปนี้จะไม่เสียใจให้กับนายอีก จำไว้เลย แบม” เขาพูดด้วยท่าทางมั่นใจ ก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นอย่างหื่นกระหาย

     จินยองหลับตาแน่น ยินยอมให้แจบอมมีสิทธิ์ในร่างกายของเขาอย่างเต็มใจ เขาเองจริงๆก็ไม่มีอะไรจะเสีย เขาเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงที่เวลามีอะไรกับใครแล้วมันจะท้องป่องขึ้นมา อีกอย่างหัวใจทั้งดวงของเขาก็ให้แจบอมไปแล้ว

     เขาโกรธแจบอมไม่ลง...โกรธไม่ลงจริงๆ

     ยิ่งคนตรงหน้าทำลงไปแบบไม่รู้ตัวแบบนี้เขาก็ยิ่งโกรธไม่ลงเข้าไปใหญ่

     แจบอมคงจะเจ็บปวดมามาก เพราะฉะนั้นให้เขา...ได้ทำให้ร่างสูงมีความสุขเถอะนะ

     “ว่าไง ไม่อวดเก่งแล้วเหรอ”

     “ฮึก ฮืออ”

     “ไม่เอาน่า อย่าร้องนะฉันรู้ว่านายชอบ”

     จินยองมองแจบอมที่กำลังรูดซิบกางเกงของตนออก แล้วควักเอาความเป็นชายขนาดใหญ่โตออกมาต่อหน้าเขา

     “ดูดิ ของนายเล็กไปเลยไหม”

     คนตัวเล็กหน้าแดงแปร้ดหลังจากที่แจบอมพูดอะไรสองแง่สองง่ามออกมา

     ร่างสูงรีบแกะกล่องถุงยางออกด้วยความรีบร้อน ก่อนจะสวมมันลงบนแกนกายโตด้วยความคล่องแคล่วพร้อมที่จะใช้งาน

     “ไม่ขัดขืนแล้ว?”

     “ไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องขัดขืน ในเมื่อผมรักพี่ ร่างกายผม ผมก็อยากจะให้มันเป็นของพี่ ไม่ใช่ตอนนี้...ในอนาคตยังไงมันก็ต้องเป็นของพี่อยู่ดี” จินยองหลับหูหลับตาพูดสิ่งที่คิดอยู่ออกไปจนหมดเปลือก เขาตัดสินใจแล้ว..

     แจบอมทำหน้าประหลาดใจนิดหน่อยหลังจากฟังจนจบประโยค นี่สาบานได้ถ้าแจบอมไม่ได้เมาอยู่เขาคงไม่กล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมาต่อหน้าร่างสูงแน่

     แจบอมไม่พูดอะไรอีก เขากระแทกตัวเขาไปในช่องทางรักของจินยอง จนคนตัวเล็กถึงกับจุก

     “โอ๊ย!!!!!!!!!!” เขาร้องลั่นเมื่อแจบอมเริ่มขยับตัว “อะ ย อย่าเพิ่งขยับ ฮะ อย่า อ๊า!!”

     “รักงั้นเหรอ!? นายใช้คำนี้พร่ำเพรื่อเกินไปแล้วแบม”

     “อ๊า อ๊ะ อ๊ะ อื้อ..พี่ฮะ ผมเจ็บนะ อ่าา ฮืออ....เจ็บ! ฮื่ออ” เขารู้สึกเหมือนช่องทางของตนกำลังจะฉีกขาดเพราะความใหญ่โตของอีกคนที่กำลังสอดใส่เข้ามาในตัวเขา แถมยังระดมกระแทกตัวลงมาหนักๆจนเขาถึงกับอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก

     “อืมมมส์ แบมแบม ทำไมรูของนายมันถึงได้แน่นแบบนี้วะ?”

     “อา อ๊ะ พี่แจบอม” ดวงตากลมฉ่ำปรือไปด้วยน้ำตากำลังจดจ้องไปยังคนใจร้ายด้วยความอ้อนวอนให้เบาแรงลง

     “ครับๆ สงสัยจะเบาเกินไปหล่ะสิ เลือดยังไม่ไหลเลยนี่เนอะ หึๆ” แจบอมยกขาเรียวขึ้นพาดบ่าแล้วกดตัวลงไปหาร่างของจินยองให้ลึกกว่าเก่า ทำเอาคนใต้ร่างหวีดร้องสุดเสียง เพียงไม่นาน . . เลือดสีแดงสดก็ไหลออกมาจากช่องทางที่ฉีกขาด

     “โอ๊ย!! ฮือออ ฮึก หยุด อ๊า อ่ะ หยุดก่อน”

     “ไม่ทันแล้วหล่ะ เงียบเถอะ ถวายตัวให้พี่ขนาดนี้ละ”

     “ฮ่ะ ฮื่อออ อ๊ะ อ๊ะ อือ อ๊าา”

     “อาห์ เสียง.. เสียงนายสุดยอดเลย” แจบอมกระแทกตัวแรงขึ้นอีก แรงจนจินยองแทบจะแยกความเจ็บและความเสียวที่ช่วงล่างออกจากกันไม่ได้

     ร่างกายไม่รักดีกลับตอบรับแจบอมได้ดีกว่าที่คิด

     “อ้าส์ ซี๊ดด ไม่ไหวแล้วโว้ย!” แจบอมชักแกนกายของตนออกมาจากร่างกายบางแล้วถอดถุงยางที่ใส่ไว้ออก ก่อนจะสอดใส่เข้าไปใหม่อีกครั้ง

     “อ๊...อืมม อ๊ะ”

     “แบมแบม แบมแบม อ้าาาส์”

     “อ๊าาา ..ผ ผม จะ อื้อ จะแตกแล้.. อ๊ะ!!!!”

     “ฮ่าาาส์ แบมแบม!!” แจบอมครางเสียงต่ำเมื่ออารมณ์ของเขาพุ่งเข้าสู่จุดสุดยอด เขากระแทกตัวเข้าไปอีกสองสามทีแล้วปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าไปในตัวของปาร์คจินยอง

     ร่างเล็กขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงน้ำหนืดๆที่อยู่ในร่างกายของเขา

     “พี่..จะเอาถุงยางออกทำไม?”

     “หึ” แจบอมไม่ตอบแต่หัวเราะแทน

     ก็เพราะเขารู้น่ะสิว่าแบมแบม...ไม่สิ ‘ปาร์คจินยอง’ ยังไม่เคยร่วมรักกับใครอย่างแน่นอน ฉะนั้นถุงยางมันก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป

     แล้วทำไมเขาถึงรู้น่ะเหรอว่าคนตรงหน้าคือจินยองมิใช่แบมแบม?

     ใครจะไปบอกหล่ะ...ว่าจริงๆแล้วเขาน่ะ...’ ไม่ได้เมาซะหน่อย J’